Το «όνομα» LakeΔαιμόνιος γεννήθηκε σχεδόν τυχαία από την ανάγκη έκφρασης και εξωτερίκευσης σχολίων, σκέψεων, απόψεων και ιδεών κατά τη διάρκεια της 9μηνης θητείας μου, καθώς δεν επιθυμούσα να για λόγους προσωπικούς να εκτίθεμαι επωνύμως.
Μια ανάγκη που μπορεί να περιορίστηκε από τις 12 Νοέμβρη του 2012, όταν και στρατεύθηκα, αλλά δεν ήταν δυνατό να σταματήσει˙ πόσο μάλλον μετά την ώθηση της διευθύντριας του «Λακωνικού Τύπου» Χριστιάνας Χιώτη, η οποία με προέτρεψε να μην αφήσω την πένα για αυτούς τους μήνες αλλά να συνεχίσω ανωνύμως να εκθέτω τις απόψεις μου!
Λίγο αργότερα και για ορισμένους μήνες δημιουργήθηκε και το blog lakedaimonios89.wordpress.com με στόχο να επικοινωνήσω τα κείμενά μου μέσω διαδικτύου κυρίως σε φίλους και γνωστούς αναρτώντας τα στο συγκεκριμένο διαδικτυακό τόπο. [Παράλληλα, στο blog δημοσιεύθηκαν το πρόγραμμα του 26ου Πολιτιστικού Καλοκαιριού του Σαϊνοπουλείου Αμφιθεάτρου, το πρόγραμμα των επετειακών εκδηλώσεων για τα 30 χρόνια από την ίδρυση του Πολιτιστικού Συλλόγου Καραβά, καθώς επίσης δόθηκε και η δυνατότητα στους επισκέπτες του να παρακολουθήσουν ζωντανά την πειρατική πλέον ΕΡΤ].
Πλέον, μετά την απόλυσή μου δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης για το ψευδώνυμο που έντυσε για μερικούς μήνες το όνομά μου. Έτσι αναλαμβάνω την ευθύνη των γραφόμενών μου ως LakeΔαιμόνιος και συνεχίζω τη γραφή επωνύμως έχοντας και υποστηρίζοντας το θάρρος της γνώμης μου.
Όσον αφορά το blog θα παραμείνει σε λειτουργία μερικούς μήνες ακόμη, συμβολικά έως τις 12 Νοεμβρίου του τρέχοντος έτους, για να είναι προσβάσιμα διαδικτυακά τα γραφέντα άρθρα μου στον καθένα που ίσως ενδιαφερθεί να τα διαβάσει ή απλώς να τους ρίξει μια ματιά…
Οι κ.κ. Θ. Δαβάκης και Λ. Γρηγοράκος σε σκίτσα από τις προσωπικές τους ιστοσελίδες
Είχε να συμβεί από το 2004. Όταν, εννέα χρόνια νωρίτερα, στην πρώτη Κυβέρνηση Καραμανλή (υφ)υπουργοποιήθηκε ο εκλεγέντας στη Λακωνία κ. Παναγιώτης Σκανδαλάκης, λαμβάνοντας τότε τη θέση του Υφυπουργού Εξωτερικών, αρμόδιου για θέματα απόδημου ελληνισμού.
Σήμερα κατά τον ανασχηματισμό της Κυβέρνησης Σαμαρά, την 24η Ιουνίου, με έκπληξη ακούσαμε κατά την ανακοίνωσή της λακωνικά ονόματα, κι όχι μόνο υπήρξε υπουργοποίηση από τη Λακωνία, αλλά αυτή ήταν και διπλή. Και μάλιστα σε κυβέρνηση συνεργασίας Νέας Δημοκρατίας και Πα.Σο.Κ. (πλέον). Ένας κι ένας εκατέρωθεν. Περίεργα πράγματα σε περίεργες εποχές!
Σε λίγο παλαιότερες εποχές μια εντόπια υπουργοποίηση θα συνοδευόταν από φαρφάρες και μεγάλες κουβέντες, σχόλια σωτηρίας και αξιοποίησης της Λακωνίας, μεγάλες ελπίδες κι όνειρα. Σήμερα υπό το βάρος της συνεχιζόμενης κι αυξανόμενης οικονομικής κρίσης οι τόνοι είναι προφανώς πεσμένοι και το γεγονός συνόδεψε κυρίως ένα ξάφνιασμα, ίσως και η χαρά-δικαίωση για τους ψηφοφόρους των!
Η Λακωνία λοιπόν έχει δύο υπουργούς, τους κ.κ. Λεωνίδα Γρηγοράκο στη θέση του Αναπληρωτή Υπουργού Εσωτερικών και Αθανάσιο Δαβάκη στη θέση του Υφυπουργού Εθνικής Αμύνης. Το θέμα λοιπόν τώρα είναι εάν η υπουργοποίηση δύο εκ των τριών αντιπροσώπων μας στη Βουλή των Ελλήνων θα βοηθήσει ουσιαστικά τον τόπο ή το αντίθετο, διότι ο κοινοβουλευτικός έλεγχος μειώθηκε στο 1/3. (Θα μπορούσαμε να προσμετρήσουμε στις λακωνικές παρουσίες άλλο ένα μέλος του υπουργικού συμβουλίου, τον λακωνικής καταγωγής κ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, υπουργό Ναυτιλίας και Αιγαίου. Ίσως αποτελέσει έναν απροσδόκητο σύμμαχο, πάντως όχι μια ελεγχοκοινοβουλευτική απώλεια, αφού όντας μη εκλεγμένος εντός των λακωνικών συνόρων δεν ασκούσε ούτως ή άλλως κοινοβουλευτικό έλεγχο υπέρ του Νομού).
Οι θέσεις που κατέλαβαν οι κ.κ. Δαβάκης και Γρηγοράκος και οι εκ των έσω κυβερνητικές επαφές και πιέσεις θα είναι αρκετές για να ωφελήσουν τη Λακωνία σε θέματα που έχει ανάγκη όπως για παράδειγμα η ανέγερση του νέου Μουσείου, η ανάδειξη των αρχαιολογικών χώρων, η ανάπτυξη των υποδομών, η βελτίωση της υγείας, της εκπαίδευσης κ.ο.κ. ή θέλοντας και μη οι δύο μακρόχρονοι πολιτικοί θα αφιερωθούν περισσότερο στα νέα τους καθήκοντα;
Για τους ίδιους η κατάληψη της υπουργικής θέσης μπορεί να είναι μια ανταμοιβή (πολυπόθητη ενδεχομένως) και μία εξαργύρωση της πολύχρονης παρουσίας τους στα βουλευτικά έδρανα. Η Λακωνία όμως δεν πρόκειται να αναπτυχθεί μόνη της επειδή έγιναν υπουργοί δύο εκ των τριών βουλευτών της. Οφείλουν και οι ίδιοι με την πρώτη -και με κάθε- ευκαιρία που θα δύναται να αρπάξουν να διεκδικήσουν για τον τόπο τους, τον τόπο που τους ανέδειξε, έναν τόπο κατά γενική ομολογία κυβερνητικά ξεχασμένο! Γιατί είναι γεγονός πλέον πως ο κυβερνητικός έλεγχος, το βουλευτικό μέσο πίεσης και διεκδίκησης, έμεινε λειψός…
Εν αναμονή λοιπόν για να δούμε εάν η ανάληψη των υπουργικών θέσεων από τους δύο βουλευτές Λακωνίας θα ωφελήσει ουσιαστικά τη λακωνική γη και τους ανθρώπους της ή θα συνεχίζουμε να μένουμε πίσω, σαν απόκληροι, από την υπόλοιπη Ελλάδα.
Οι Λάκωνες πάντως, έστω και σε αυτή τη δύσκολη για τη χώρα περίοδο, θα ήθελαν να ελπίσουν σε κάτι καλύτερο. Δώστε τους την ευκαιρία…
Ο κόσμος, με την ανακοίνωση της παύσης λειτουργίας της ΕΡΤ, ξεχύθηκε στους δρόμους έξω από το Ραδιομέγαρο εις ένδειξη συμπαράστασης στους απολυόμενους και, κυρίως, διαμαρτυρίας για το κλείσιμο δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, η οποία δεν είχε κλείσει ούτε κατά τη διάρκεια της δικτατορίας!
Ώρες εκπομπών από την «πειρατική» πλέον ΕΡΤ, η οποία εκπέμπει μόνο διαδικτυακά, κι αμέτρητος αριθμός άρθρων έκαναν την εμφάνισή τους καταδικάζοντας αφενός την απόφαση της κυβέρνησης Σαμαρά με ποικίλους τρόπους κι αφετέρου εκθειάζοντας το έργο, το ρόλο και τα οφέλη της ανοικτής ΕΡΤ για τους πολίτες, μη παραλείποντας να μιλούν για τον απαραίτητο εξορθολογισμό κι εξυγίανση του φορέα. Σαν τέρας με πολλά κεφάλια μοιάζει η ΕΡΤ, που προσπαθείς να κόψεις τα πιο άσχημα και βλαβερά! Όπως είπε κι ο Γιάννης Ζουγανέλης σε πρόσφατη συνέντευξή του, όντας ένα από τα πρόσωπα που ήταν στον αέρα της ΕΡΤ όταν η εικόνα πάγωσε γύρω στις 23.29 του βράδυ της 11ης Ιουνίου, «υπήρχε η ΕΡΤ του Χατζιδάκι αλλά κι εκείνη των κομματικών εγκάθετων»…
Ξεφεύγοντας όμως από τις δύο ή και πολλές περισσότερες όψεις της ΕΡΤ, ας μεταφέρουμε τη σκέψη μας λίγο πιο πέρα από όλα όσα ακούγονται και γράφονται για τη δημόσια τηλεόραση. Ας μεταφερθούμε στο πεδίο των πολιτικών σκοπιμοτήτων της τρικομματικής κυβέρνησης και των δημοσκοπικών (αρχικά) και προεκλογικών (κατόπιν) παιχνιδιών. Κι εξηγούμαι:
Το κόμμα του Πρωθυπουργού (ΝΔ), ύστερα από αρκετούς μήνες, κατάφερε να προηγηθεί δημοσκοπικά του ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως μια ικανοποιητική εξέλιξη για το νεοδημοκρατικό επιτελείο εάν υπήρχε το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας. Όμως η ΝΔ θα χρειαστεί για να ξανασχηματίσει κυβέρνηση ένα ισχυρότερο ΠΑΣΟΚ και μία δυνατότερη ΔΗΜΑΡ.
Το πρώην κραταιό κόμμα της χώρας βρίσκεται κολλημένο στο ιστορικό χαμηλό του 5%, ενώ στα ίδια περίπου ποσοστά δυο-τρία σκαλιά χαμηλότερα φιγουράρει το κόμμα του Φώτη Κουβέλη. Στην περίπτωση λοιπόν που τα ποσοστά αυτά παραμείνουν ως τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν, ο σχηματισμός κυβέρνησης θα είναι ιδιαίτερα δύσκολος, αφού οι τρικομματικοί δε θα συμπληρώνουν αθροιστικά τον απαιτούμενο αριθμό εδρών, ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτιμήσει ξανά το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα αποκλείουν κάθε συνεργασία με μνημονιακές δυνάμεις και ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή μόνιμα θα διαφωνούν, με το μεν δεύτερο να είναι ούτως ή άλλως εκτός τραπεζιού διαπραγματεύσεων.
Έτσι λοιπόν, με τη σοκαριστική και αιφνίδια κίνηση του ξαφνικού λουκέτου της ΕΡΤ ο Σαμαράς ξεκινάει ένα ενδιαφέρον παιχνίδι. Ο ίδιος εμμένει αμετάκλητος στη θέση και επιλογή του, σχετικά με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Αν και αυτό δημοσκοπικά μπορεί ελαφρώς να τον ρίξει και να τον κατεβάσει στα επίπεδα κοντά, ίσα ή πιο χαμηλά από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εν τούτοις έχοντας αρκετούς οπαδούς που συμφωνούν με το λουκέτο δεν θα έχει μεγάλη «αιμορραγία». Κι εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι Βενιζέλος και Κουβέλης. Οι δύο λοιπόν πολιτικοί αρχηγοί σαν πιο αριστεροί ή αριστερίζοντες ασκούν πιέσεις στον Πρωθυπουργό συμφωνώντας μεν με την εξυγίανση κι την αναδιάρθρωση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, χωρίς όμως ταυτόχρονη διακοπή της λειτουργίας της. Εγγυώμενοι την πολιτική σταθερότητα, αφού δεν επιδιώκουν να σύρουν τη χώρα σε εκλογές και κατά συνέπεια πολιτική αστάθεια, πιέζουν για άμεση επαναλειτουργία έστω και μίας μεταβατικής ΕΡΤ.
Έτσι, είτε οι Τρεις δεν συμφωνήσουν κι οδηγηθούμε σε εκλογές, είτε υπερισχύσει η γνώμη των Δύο, εκείνοι, Βενιζελος και Κουβέλης δηλαδή, θα έχουν έρθει σαν ειρηνοποιοί που έκαναν κάθε προσπάθεια να πείσουν τον Σαμαρά, γεγονός που ως φυσική απόρροια θα έχει την αύξηση των ποσοστών τους. Αυξανόμενα τα ποσοστά των ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ το κόμμα που πιθανότερο θα «αιμορραγήσει» περισσότερο από τα υπόλοιπα θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, με ενδεχόμενο η ψαλίδα με τη ΝΔ όχι μόνο να διατηρηθεί αλλά και να μεγαλώσει! Όμως σε κάθε περίπτωση εκείνο που αφορά περισσότερο την τρικομματική είναι η συνολική ποσοστιαία αύξηση της διαφοράς και των τριών κυβερνητικών έναντι του κόμματος-πάζλ του Τσίπρα.
Εν αναμονή των εξελίξεων λοιπόν για να διαπιστώσουμε πόσο κοντά είναι το σενάριο αυτό με την πραγματικότητα, παρακολουθώντας για άλλη μια φορά, μέσω του πιονιού-ΕΡΤ στην προκειμένη περίπτωση, τα παιχνίδια που παίζονται πίσω από την πλάτη μας…
———————————————————————————————————————–
Πέραν της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου η κυβέρνηση κατέθεσε στη Βουλή, σχεδόν ταυτόχρονα με το κλείσιμο της ΕΡΤ, το νομοσχέδιο για το νέο φορέα δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Και το όνομα αυτού: ΝΕΡΙΤ, τουτέστιν Νέα Ελληνική Ραδιοφωνία, Ίντερνετ & Τηλεόραση!
Στο γενικό χαμό και την πληθώρα αντιδράσεων που ακολούθησε το λουκέτο στην ΕΡΤ, το ειδησεογραφικό blog «ΤΡΟΚΤΙΚΟ» (troktiko.eu) σκαρφίστηκε μια πρωτότυπη αντίδραση-διαμαρτυρία κάνοντας παράλληλα κάζο στην κυβέρνηση. Κατοχύρωσε το domain (δηλαδή το διαδικτυακό όνομα και τοποθεσία) της ονομασίας του προσεχούς ραδιοτηλεοπτικού φορέα (nerit.gr) στο διαδίκτυο προβάλλοντας ζωντανά τη διαδικτυακή «πειρατική» ΕΡΤ και γράφοντας στα αγγλικά:nerit.gr is not available, please try pitsaria-pou-eskise.gr (χλευάζοντας έτσι μία προεκλογική συνεντευξιακή ατάκα του νυν Πρωθυπουργού!), και στα ελληνικά: Δεν είναι μόνο η ΕΡΤ, είναι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ! [Το nerit.gr powered by «ΤΡΟΚΤΙΚΟ» ήταν προσβάσιμο για λίγες ημέρες στο διαδίκτυο και πλέον έχει «κατέβει» κι ο εν λόγω διαδικτυακός τόπος προσωρινά δεν υφίσταται].
Έτσι, το «ΤΡΟΚΤΙΚΟ» διασκεδάζοντας τις εντυπώσεις απέδειξε την προχειρότητα του κυβερνητικού νομοσχεδίου για τη νέα ΕΡΤ, αφού εκείνοι που το έφεραν στη Βουλή δεν φρόντισαν να κατοχυρώσουν τη διαδικτυακή τοποθεσία και ονομασία του νέου φορέα! Και ποιος ξέρει τι άλλα…
Πόσο κοντά λοιπόν είναι η ΝΕΡΙΤ κι οι εκλογές θα το διαπιστώσουμε οσονούπω. Η πραγματικότητα είναι πως η δημόσια φωνή της ραδιοτηλεόρασης τελεί, έστω και προσωρινά, υπό αναστολή κι εκπέμπει πλέον «πειρατικά». Στιγμές απείρου κάλους που φανερώνουν ολοκάθαρα το έλλειμμα Δημοκρατίας που βιώνουμε! Σαν το ραδιομέγαρο να φαντάζει το δικό μας «Πολυτεχνείο»… Αρκεί να είναι σύντομος ο λήθαργος…
Εμείς δεν ήμασταν εκείνοι που διαμαρτυρόμασταν γιατί να πληρώνουμε για την ΕΡΤ στον λογαριασμό της ΔΕΗ, αφού ούτως ή άλλως δεν την βλέπουμε, ενώ σήμερα διαμαρτυρόμαστε για το κλείσιμο της ΕΡΤ που τόσα χρόνια παρακολουθούσαμε;
Εμείς δεν ήμασταν εκείνοι που διαμαρτυρόμασταν για χαραμοφάηδες με παχυλούς μισθούς που προσλήφθηκαν με μέσο, ενώ σήμερα αντιδράμε για τις πάνω από δύο χιλιάδες άτομα που θα χάσουν τη δουλειά τους;
Εμείς δεν μιλούσαμε για κατευθυνόμενη κυβερνητική ενημέρωση από την ΕΡΤ και σήμερα με το κλείσιμό της αντιδρούμε για τη φίμωση της ελευθερίας του λόγου;
Εμείς δεν προτιμήσαμε τα ιδιωτικά κανάλια με τα τουρκοσήριαλ και τώρα παραπονούμαστε πως μόνο τούρκικα έχει η τηλεόραση;
Ε, ναι λοιπόν! Είμαστε υποκριτές! Ή αλλοπρόσαλλοι ή τρελοί! Ας διαλέξουμε κι ας αυτοχαρακτηριστούμε. Το θέμα της ΕΡΤ, όπως σχεδόν κάθε πράγμα στη ζωή, είναι σα το νόμισμα. Έχει δύο όψεις. Ας προσπαθήσουμε να δούμε και να σκεφτούμε λοιπόν τα πράγματα πιο ψύχραιμα.
Κορώνα: Μια συζήτηση που γίνεται αρκετά χρόνια κατά διαστήματα αφορά τον εξορθολογισμό και την αναδιάρθρωση της ΕΡΤ, γεγονός που θα έπρεπε κάποια στιγμή να μεταφερθεί από το θεωρητικό στο πρακτικό πεδίο.
Δεν είναι λίγα τα ρεπορτάζ κι οι αποκαλύψεις κατά διαστήματα για το μεγάλο φαγοπότι που είχε στηθεί στην ΕΡΤ. Υπάλληλοι φαντάσματα, παχυλοί μισθοί, κάθε είδους ρουσφέτια και πελατειακές σχέσεις… Ονόματα κι αριθμούς δεν γνωρίζω κι ούτε είμαι αρμόδιος είτε να ψάξω είτε να αναφέρω. Αποτελεί δεδομένο όμως πως αρκετές προσλήψεις είτε υψηλόμισθων είτε όχι έγιναν με μη διαφανείς διαδικασίες.
Φαντάζομαι όμως πως πέραν των κάθε φορά κυβερνοδιόριστων μεγαλοστελεχών ή μη θα αμείβονταν πλουσιοπάροχα μεγαλοονόματα μεταγραφέντων μεγαλοδημοσιογράφων, για παράδειγμα, που έβγαιναν στο γυαλί. Θα μου αρκούσε, όπως και στον καθένα θεωρώ, εάν η είδηση μεταφερόταν (δίχως σχόλια που σε αρκετές περιπτώσεις ενέχουν το στοιχείο της σκοπιμότητας) από ένα νεαρό άγνωστο δημοσιογράφο κι η κρατική τηλεόραση λειτουργούσε, ας πούμε, ως φυτώριο δημοσιογραφίας.
Είναι επίσης αλήθεια πως η ΕΡΤ χρηματοδοτούσε παραγωγές με μηδαμινή τηλεθέαση ή συντηρούσε περιοδικό δίχως αναγνωστικό κοινό. Στην μεν πρώτη περίπτωση αρκετοί μίλησαν για «πακέτα» προς εταιρίες παραγωγής. Είτε αυτά ισχύουν είτε όχι θα ήταν ορθότερο είτε να υπάρξει προσπάθεια οι παραγωγές αυτές να γίνουν ελκυστικότερες στο τηλεοπτικό κοινό είτε να διακοπούν. Στη δε δεύτερη περίπτωση σχετικά με το εκδιδόμενο περιοδικό θα αρκούσε μόνο να προσπαθήσουν οι ιθύνοντες να το βελτιώσουν και να το εξελίξουν ώστε να γίνει κι αυτό πιο ελκυστικό για το αναγνωστικό κοινό κι αν η προσπάθεια αυτή δεν καρποφορούσε να είχε την ίδια κατάληξη.
Επίσης την ώρα που η ΕΡΤ κατηγορείται από την κυβέρνηση και μερίδα κόσμου ως μια ζημιογόνα επιχείρηση αποδεικνύεται όχι μόνο το αντίθετο, αλλά πως αφενός μέρος των εισφορών – μέσω ΔΕΗ – πηγαίνουν να κλείσουν άλλες «τρύπες» της κρατικής κακοδιαχείρισης και αφετέρου τα ιδιωτικά κανάλια λειτουργούν παρανόμως και χρωστούν στο ελληνικό δημόσιο για τα δικαιώματα που τους παρέχει η ΕΡΤ.
Επομένως το θέμα δεν είναι μόνο το ότι ο κρατικός φορέας ραδιοτηλεόρασης, που κατά γενική ομολογία διακρίνεται για αδιαφάνεια που προκαλεί το κοινό αίσθημα κ.ο.κ., είναι σπάταλος και ζημιογόνος για το κράτος, αλλά ο περιορισμός κάθε είδους άσκοπης σπατάλης που θα τον οδηγήσει σε πιο ανταγωνιστικά και ποιοτικά επίπεδα, προσφέροντας ακόμη καλύτερες υπηρεσίες στους φορολογούμενους που πληρώνουν για εκείνον.
Γράμματα: Η ΕΡΤ όμως δεν είναι μόνο τρία τηλεοπτικά κανάλια και κάμποσοι ραδιοφωνικοί σταθμοί. Αποτελεί μία κοιτίδα αλλά και ένα ζωντανό μουσείο και φύλακα πολιτισμού. Στον κρατικό φορέα ανήκουν τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ, καθώς κι διοργάνωση του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης και η προετοιμασία της εκπροσώπησης στη Eurovision. Επίσης έχει δημιουργήσει κι έχει κάνει προσβάσιμο στο ευρύ κοινό το οπτικοακουστικό Αρχείο και Μουσείο της ΕΡΤ, τα οποία αποτελούν μέρος της πολιτιστικής κι ιστορικής μας κληρονομιάς, όπως επίσης και πολύτιμες πηγές για κάθε ερευνητή κι ιστοριοδίφη.
Παράλληλα, η ΕΡΤ προβάλει σημαντικά και μεγάλα αθλητικά γεγονότα ευρέως φάσματος δίνοντας τη δυνατότητα στους φίλους του αθλητισμού να παρακολουθήσουν ακόμη κι όχι τόσο δημοφιλή αθλήματα. Συμμετέχει επίσης ως συμπαραγωγός σε νέες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, και κόντρα στο ρεύμα προβάλλει τον υπό εξαφάνιση ασπρόμαυρο ή μη παλιό κινηματογράφο φέρνοντάς τον σε επαφή με τις νεότερες γενιές.
Επίσης η δημόσια τηλεόραση καλύπτει ένα φάσμα προγραμμάτων κι εκπομπών που ανταποκρίνεται σε κάθε ηλικία και γούστο. Ντοκιμαντέρ, εκπομπές ψυχαγωγικές, επιστημονικές, καλλιτεχνικές, δημοσιογραφικές, ενημερωτικές, εκπαιδευτικές, τουριστικές, αθλητικές, παιδικές κ.ά… Προβάλλει τον ελληνικό πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις κάθε ελληνικής γωνιάς από άκρη σε άκρη της γης όπου υπάρχει ελληνισμός κρατώντας άρρηκτους τους δεσμούς της μητρόπολης με την ομογένεια. Κι αντίστροφα, εκτός του κυπριακού ΡΙΚ και του Καναλιού της Βουλής, η πλατφόρμα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης φιλοξενεί επίσης τα μεγαλύτερα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία, τα οποία πλέον δεν είναι διαθέσιμα στους μη έχοντες πρόσβαση στο διαδίκτυο. Παράλληλα, κι από τεχνικής άποψης επιτελεί σημαντικό έργο, αφού κάθε νέα τεχνολογία, όπως για παράδειγμα το HD, εισάγεται πιλοτικά στη χώρα μέσω της κρατικής εταιρίας.
Στα ερτζιανά, τα ραδιόφωνα της ΕΡΑ «τολμούν» να μεταδίδουν ακόμη ελληνική ποιοτική μουσική σε αντίθεση με την διαρκή αυξανόμενη μετάδοση υποκουλτούρας από την ιδιωτική πλευρά. Η ιστορική ΕΡΑ ΣΠΟΡ στέκεται δίπλα στο φίλαθλο κόσμο για δεκαετίες ενώ οι περιφερειακοί σταθμοί της ΕΡΑ αποτελούν μία ακόμη φωνή για τους κατοίκους της περιφέρειας.
Το τελευταίο τηλεοπτικό στιγμιότυπο της ΕΡΤ (11-6-2013 11.29μ.μ.)
Αν και δεν είχα σκοπό να θίξω τα περί απολύσεως των 2656 υπαλλήλων της ΕΡΤ, μιας και τούτο αποτελεί πλέον ένα (κάκιστο) σημείο των καιρών μας, για το οποίο καταναλώνονται καθημερινώς τόνοι μελάνης, εντούτοις ως απάντηση σε εκείνους που μιλούν για πολύ μικρότερο αριθμό εργαζομένων στα ιδιωτικά κανάλια, παραπέμποντας βεβαίως στα περί κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος και οργίων διαφθοράς, θα τους παρέπεμπα στις ακριβώς παραπάνω παραγράφους συμπληρώνοντας πως εκείνα (τα ιδιωτικά) δεν δραστηριοποιούνται σε τόσους τομείς, δραστηριοποίηση η οποία αποτελεί χρέος της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης στον ελληνικό λαό, και το σημαντικότερο ούτε παράγουν ούτε προστατεύουν πολιτισμό.
Το νόμισμα στο όρθιο(!): Αναδιάρθρωση κι εξυγίανση της ΕΡΤ, όπως και κάθε δημόσιου φορέα, οργανισμού ή υπηρεσίας, είναι αυτό που προφανώς επιθυμούν κι απαιτούν οι πολίτες. Όμως η αναδιάρθρωση αυτή οφείλεται να γίνει με την ΕΡΤ ανοιχτή, έστω και σε υποτυπώδη λειτουργία. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, αφενός είναι ορατός ο κίνδυνος στον οποίο τίθεται το πολιτισμικό της προϊόν (παραγόμενο ή μουσειακό) καθώς και τα δικαιώματά της (μη ξεχνούμε πως διαχειριστής της «περιουσίας» της ΕΡΤ είναι έως την ίδρυση του νέου ραδιοτηλεοπτικού φορέα ο διορισμένος κι αδίστακτος Υπουργός Οικονομικών), κι αφετέρου η παύση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης κι ο τρόπος με τον οποίο αυτή συντελέστηκε (είτε από υπερβάλλοντα κυβερνητικό ζήλο, είτε εξυπηρετώντας σκοπιμότητες) αποτελεί και παράλληλη φίμωση της φωνής των πολιτών οδηγώντας κατ’ ουσίαν σε εκτροπή Δημοκρατίας.
Πολιτισμικό σοκ! Αυτό μπορεί να προκαλέσει η είδηση πως εν έτει 2013, σύμφωνα με καταγγελίες, διευθύντρια δημοτικού σχολείου απαγόρευσε σε δασκάλα μουσικής τη διδασκαλία του «Κεμάλ»[1], του γνωστότερου κι ίσως δημοφιλέστερου τραγουδιού των Χατζιδάκι και Γκάτσου, ύστερα από διαμαρτυρία γονέα, ο οποίος κατηγόρησε τη δασκάλα για ισλαμική προπαγάνδα!
Αν και δεν χρίζει ανάλυσης, λόγω της δημοφιλίας του, θα επιχειρήσω μια σύντομη προς ενημέρωση όλων εκείνων, των ελαχίστων θεωρώ, που συνδέουν συνειρμικά τον Κεμάλ των Χατζιδάκι και Γκάτσου με τον Αττατούρκ ή τον «κάθε Αττατούρκ»! Οι δύο κορυφαίοι Έλληνες δημιουργοί μέσα από την σύνθεσή τους εξιστορούν την ιστορία ενός φανταστικού πρίγκιπα της Ανατολής, ο οποίος θέλησε να αλλάξει τον κόσμο και την επιθυμία του αυτή την πλήρωσε με τη ζωή του, καθώς θορυβημένοι οι άρχοντες τον έστειλαν στην κρεμάλα. Έτσι μέσα από την «μακρινή» φανταστική ιστορία περιγράφεται εντέχνως το διαχρονικό αλλά και παγκόσμιο σύστημα που εν τέλει μας περιβάλει και καθορίζει την διακυβέρνησή μας!
Ο Χατζιδάκις μιλώντας κάποτε για τον «Κεμάλ» είχε χαρακτηριστικά αναφέρει: «Στη Νέα Υόρκη το χειμώνα του ΄68, συνάντησα ένα νέο παιδί είκοσι χρονών που το λέγανε Κεμάλ. Μου τον γνωρίσανε. Τί μεγάλο και φορτισμένο από μνήμες όνομα για ένα τόσο όμορφο και νεαρό αγόρι, σκέφθηκα. Είχε φύγει απ΄ τον τόπο του με πρόσχημα κάποιες πολιτικές του αντιθέσεις. Στην πραγματικότητα, φαντάζομαι, ήθελε να χαθεί μες στην Αμερική. Του το είπα. Χαμογέλασε.
-Δέχεστε να σας ξεναγήσω;
Αρνήθηκε ευγενικά. Προτιμούσε μόνος.
Κι έτσι σαν γύρισα στο σπίτι μου τον έκανα τραγούδι, μουσική.
Ο Γκάτσος εκ των υστέρων, γράφοντας τους στίχους στα ελληνικά, τον έκανε Άραβα πρίγκιπα να προστατεύει τους αδυνάτους. Κάτι σαν μια ταινία του ΄Ερολ Φλυν του ΄35.
Η Πελοπόννησος (καταγωγή του Γκάτσου), από τη φύση της αδυνατεί να κατανοήσει την αμαρτωλή ιδιότητα των μουσουλμάνων Τούρκων, που μοιάζουν σαν ηλεκτρισμένα σύννεφα πάνω απ΄ τον Έβρο, ή σαν χαμένα και περήφανα σκυλιά.
Το μόνο που αφήσαμε ανέπαφο στα ελληνικά είναι εκείνο το «Καληνύχτα Κεμάλ». Είτε πρίγκιπας Άραψ είτε μωαμεθανός νεαρός της Νέας Υόρκης, του οφείλουμε μια «καληνύχτα» τέλος πάντων, για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχα τη νύχτα. Χωρίς τύψεις, χωρίς άχρηστους πόθους κι επιθυμίες. Κατά πως πρέπει σ΄ Έλληνες, απέναντι σ΄ ένα νεαρό μωαμεθανό- όπως θα έλεγεν κι ο φίλος μας ο ποιητής ο Καβάφης».
Ο Χατζιδάκις λοιπόν μπορεί να εμπνεύστηκε από ένα νεαρό μωαμεθανό μετανάστη στην Αμερική, αλλά η μουσική που έγραψε αποτελεί μέρος της πλούσιας παρακαταθήκης που άφησε στον πολιτισμό τόσο της Ελλάδας όσο κι εκτός αυτής. Κι η στιχουργική παραβολή του Γκάτσου ήρθε κι έδεσε δημιουργώντας ένα τραγούδι για όσους αντιλαμβάνονται τις παραβολές και δε στέλνουν στο… σταυρό! Άλλωστε, δεν είναι μόνο ένα τραγούδι εκείνο που έχει αφήσει η χρόνια ανάμειξη και συναναστροφή με τους λαούς της μεσογείου και της ανατολής στην πολιτισμική μας διαδρομή, όπως κι αντιστρόφως…
Είναι επίσης τουλάχιστον βλακώδες να λογοκρίνεται εκ δεξιών ένα τραγούδι του Χατζιδάκι ενός καλλιτέχνη που δεν είχε καμία σχέση με τον κομμουνισμό, τον κύριο εκπρόσωπο της αριστεράς της εποχής του, όταν ο ίδιος είχε πει, σε ίσως πιο συντηρητικές εποχές, πως: «Λένε πως οι καλλιτέχνες είναι είτε κομμουνιστές είτε ομοφυλόφιλοι. Εγώ πάντως δεν είμαι κομμουνιστής». Μια φράση που αφενός δήλωνε την σεξουαλική του προτίμηση, αλλά αφετέρου απέκλειε κι από τα πολιτικά του πιστεύω τον κομμουνισμό! Έτσι λοιπόν αν ο ανεγκέφαλος κι άμουσος γονέας φοβάται τυχόν προσηλυτισμό του παιδιού του εξ αριστερών και λοιπές προπαγάνδες ας κοιμάται ήσυχος. Ας διεκδικήσει να πάψει να διδάσκεται και να τραγουδιέται Θεοδωράκης στα σχολεία! Αυτός είναι σίγουρα αριστερός!! Εκτός κι αν ο φόβος του γονέα είναι μη τυχόν το παιδί του γίνει ομοφυλόφιλο διδασκόμενο τον «Κεμάλ». Μην ξεχνάμε και το σεξουαλικό προσανατολισμό του δημιουργού του, καθώς και την έμπνευσή του από ένα νεαρό αγόρι. (“του οφείλουμε μια «καληνύχτα» […] χωρίς άχρηστους πόθους κι επιθυμίες”). Τότε ίσως είναι αρμόζον να καταργηθεί από τη διδασκαλία κι ο Καβάφης, ο Αλεξανδρινός ποιητής μας με τις ιδιαίτερες κι αυτός προτιμήσεις…
Στον αντίποδα φοβούμαι κι εκείνες τις εξ αριστερών φωνές. Εκείνες που δημιουργούν ένα ανθελληνικό λόμπι, εκείνες που αμφισβητούν γενοκτονίες κι ως εκ τούτου δε σέβονται τους εορτασμούς της μνήμης τους, εκείνες που τις καταστροφές τις ονομάζουν συνωστισμούς, εκείνες που αμφισβητούν τους χορούς προς το γκρεμό-ελευθεριά, εκείνες που αμφισβητούν το έπος του ’40, κι άλλα πολλά που είπαν ή θα πουν. Τελικά η 300 στις Θερμοπύλες ήταν όντως 300, ή μήπως μας δουλεύουν τόσους αιώνες κυρία μου;
Εν κατακλείδι, είναι τουλάχιστον ανεπίτρεπτό και ξεδιάντροπο τόσο εκ δεξιών όσο κι εξ αριστερών να γίνονται προσπάθειες ώστε να διαμορφωθεί η παιδεία με βάση τα πιστεύω των άκρων. Διότι έτσι αφενός θα πλήττεται κάθε μορφή παραγόμενου πολιτισμού αν θεωρηθεί πως προέρχεται εξ αριστερών κι αντίστροφα θα πλήττεται η ιστορική μνήμη (ή ακόμη κι η ίδια μας η Ιστορία) που διαμορφώνει εθνική συνείδηση θεωρώντας πως προωθείται ο εθνικοφασισμός.
Κι έτσι πλήττεται ακαριαία τόσο η πολιτισμική μας κληρονομιά, όσο κι η ιστορική-εθνική μας συνείδηση˙ δύο ακρογωνιαίοι λίθοι για την ίδια μας την ύπαρξη σα χώρα, σα λαός.
Και σε συνδυασμό του ότι της οικονομικής προϋπήρχαν κρίσεις παιδείας, αξιών, ηθών κι εθίμων, ταυτότητας, πολιτισμού κ.ο.κ., το σκοτάδι δεν είναι μακριά…
Καληνύχτα λοιπόν Κεμάλ…
Καληνύχτα Ελλάδα…
Θα αλλάξει άραγε τούτος ο κόσμος;
Καληνύχτα.
LakeΔαιμόνιος
Δημοσιεύτηκε: «Λακωνικός Τύπος» – 12/6/2013
[1] Το τραγούδι με τίτλο «Κεμάλ» γράφτηκε από τον Μάνο Χατζιδάκι κατά την παραμονή του στην Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Η πρώτη του εκτέλεση περιλαμβάνεται στον δίσκο “Reflections”, αποτέλεσμα της συνεργασίας του με το συγκρότημα “New York Rock & Roll Ensemble” και σε αυτή την πρώτη του μορφή έχει αγγλικό στίχο. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, ο Χατζιδάκις αποφασίζει το 1993 να εκδώσει τον δίσκο στα ελληνικά και συνεργάζεται με τον Νίκο Γκάτσο, ο οποίος γράφει τους στίχους για τα τραγούδια του δίσκου. Την ερμηνεία του τραγουδιού αυτή τη φορά έχει η Αλίκη Καγιαλόγλου και ο ίδιος ο Μάνος Χατζιδάκις κάνει τον αφηγητή στην αρχή του τραγουδιού.
Από την Παπαχρήστου ως τον Κατίδη κι από αυτόν ως τον επόμενο…! Αναφέρομαι – αν και ετεροχρονισμένα – στο περιστατικό με τον παίκτη της ΑΕΚ, ο οποίος μετά την επίτευξη τέρματος σε ποδοσφαιρικό αγώνα πανηγύρισε χαιρετώντας φασιστικά.
Δε θα σταθώ στην προέλευση του χαιρετισμού, ο οποίος, όπως λέγεται, είναι αρχαιοελληνικός, αλλά έχει καθιερωθεί στην παγκόσμια συνείδηση, ιδιαιτέρως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ως ναζιστικός-φασιστικός. Ούτε θα σταθώ στην ευκολία με την οποία εύσωμα κρατικά ή αθλητικά όργανα αποφασίζουν – φασιστικά – να κόψουν τη σταδιοδρομία, το μέλλον νεαρών αθλητών (που, χύνοντας ιδρώτα μοχθούν, δίχως ουσιαστική στήριξη, να κάνουν καριέρα) για μία επιλογή τους με πολιτικές προεκτάσεις.
Μια κοινωνία που επιθυμεί να ονομάζεται δημοκρατική είναι ανεπαίσθητα φασιστική. Τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο, προφανώς εννοώντας προεκτεινόμενο στο πολιτικό πεδίο. Από τη μία, για παράδειγμα, φασιστική δεν είναι η καταπάτηση της ιδιοκτησίας του γείτονα, ο μη σεβασμός της ιδιωτικής μας ζωής , οι… «με το έτσι θέλω» κυβερνητικές επιβολές, ο αυταρχισμός των ΜΜΕ και χίλια δυο άλλα;
Από την άλλη, μας ενοχλεί ο δεξιός φασισμός, έχουμε μάθει όμως να υπομένουμε τον αριστερό φασισμό! Μα, είναι οι αριστεροί φασίστες θα σκεφτείς! Τα άκρα είτε δεξιά είτε αριστερά πάντα ενέχουν το στοιχείο του φασισμού. Ο ακροαριστερός, για να επιβάλει τη γνώμη του, κλείνει δρόμους εναντιωμένος στο κράτος κι ο ακροδεξιός, για τον ίδιο λόγο, αστυνομεύει αντικαθιστώντας το κράτος! Σε κάθε περίπτωση η βία είναι κοντά, πολύ κοντά, σε όποιον δε συμφωνεί με τις ενέργειες ή τα λεγόμενά τους! Βία, επιβολή δηλαδή της άποψής τους με το ζόρι. Φασισμός!
Άλλωστε ο κομμουνισμός μεταφράζεται ως η δικτατορία του προλεταριάτου. Δικτατορία! Τι διαφορά έχει λοιπόν από τη δεξιά δικτατορία όταν, σε περίπτωση εγκαθίδρυσής τους, και τα δύο άκρα δύνανται να καταπατήσουν το δημοκρατικό θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας;
Μεταπηδώντας, λοιπόν, από τον πανηγυρισμό-χαιρετισμό του ποδοσφαιριστή Κατίδη, μια τυχαία αφορμή, στο πολιτικό σκηνικό διαπιστώνει κανείς όχι μόνο πόσο υποκριτικό είναι το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα σε σχέση με τις αριστερές ή δεξιές φασιστικές εκφράσεις, αλλά και πόσο ανίκανο είναι το πολιτικό μας σύστημα στη διαχείριση του φαινομένου «Χρυσή Αυγή».
Ο Χαρίλαος Φλωράκης με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή σε συνάντησή τους στο προεδρικό μέγαρο
Όταν μετά τη δικτατορία, με το ξεκίνημα της μεταπολίτευσης, ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος νομιμοποίησε το ΚΚΕ δέχθηκε έντονη κριτική τόσο εκ δεξιών όσο κι εξ αριστερών. Κατηγορήθηκε, για παράδειγμα, για ψηφοθηρικές πρακτικές, ότι δηλαδή προσπαθούσε να υφαρπάξει αριστερούς σταυρούς. Ο Καραμανλής έπραξε όμως εκείνο που επιτάσσουν οι αρχές της Δημοκρατίας. Νομιμοποίησε έναν (ιδιαίτερο για τα χρόνια εκείνα) πολιτικό σχηματισμό και του έδωσε το δικαίωμα της εκλογής, δίνοντας παράλληλα στο λαό το δικαίωμα μιας ακόμη επιλογής. Σημαντικό ήταν επίσης πως νομιμοποιώντας το παράνομο ΚΚΕ, του περιόρισε την παράνομη δράση, του αφαιρούσε τη γλύκα της παρανομίας και το άφηνε ελεύθερο να ξεγυμνωθεί στην κρίση του λαού. Το σημαντικότερο όμως ήταν πως έθετε μια πολιτική δύναμη, επίφοβη για την κατάλυση της Δημοκρατίας, εντός των ορίων Της, γεγονός που υποχρέωνε το ΚΚΕ να εναρμονιστεί με τις δημοκρατικές προσταγές. Μάλιστα, τον Οκτώβρη του 1974, ο τότε Γ.Γ. του κόμματος Χαρίλαος Φλωράκης υπέγραψε δήλωση προς τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου σύμφωνα με την οποία «…αἱ ἀρχαί τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος Ἑλλάδος ἀντιτίθενται πρός πᾶσαν ἐνέργειαν ἀποσκοποῦσαν εἰς τήν βίᾳ κατάληψιν τῆς ἐξουσίας ἢ τήν ἀνατροπήν τοῦ Ἐλευθέρου Δημοκρατικοῦ Πολιτεύματος».
Η Δήλωση του Γ.Γ. του ΚΚΕ Χαρίλαου Φλωράκη προς τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου τον Οκτώβριο του 1974
Αντιθέτως, σήμερα, οι κομματικοί σχηματισμοί επιδιώκουν να θέσουν τη Χρυσή Αυγή εκτός δημοκρατικού πλαισίου καθιστώντας την εντελώς παράνομη. Εφευρίσκουν και νέες έννοιες όπως το «δημοκρατικό λόμπι» ή η «δημοκρατική πτέρυγα» αφήνοντας εκτός τον ανωτέρω πολιτικό σχηματισμό. Προσπαθούν επίσης να επιβάλλουν στον λαό την αντιδημοκρατικότητα της «Χ.Α.», ενώ οι ίδιοι μέσω γνωστών ή μη πρακτικών προσπαθούν να της περιορίσουν το βήμα λόγου˙ χωρίς να την αφήνουν να ξεγυμνωθεί στο λαό˙ προσθέτοντάς της τη γλύκα του παράνομου! Επιδιώκουν, τέλος, φασιστικά να περιορίσουν από τον λαό το δικαίωμα της επιλογής…
Αντίθετα λοιπόν από τον Καραμανλή, που, νομιμοποιώντας το ΚΚΕ, κατάφερε σε βάθος χρόνου να μειώσει τα ποσοστά του κόσμου που το στήριζαν, το σύγχρονο πολιτικό σύστημα καταφέρνει με τις πρακτικές του να αυξάνει τα ποσοστά της «Χ.Α.».
Κι όλους εμάς αντί να μας απασχολεί η φασιστική άνοδος από οποιοδήποτε άκρο του δρόμου κι αν προέρχεται, μας απασχολεί το ανέκδοτο της Παπαχρήστου,
Κι αντί να μας απασχολεί ο δικός μας καθημερινός φασισμός, μας απασχολεί ο πανηγυρισμός του Κατίδη,
Αντί να μας απασχολεί ο κρατικός (ή παγκόσμιος) φασισμός θα μας απασχολεί η βλακεία ή μη, ο αυθορμητισμός ή μη, τα πιστεύω ή δεν του επόμενου αθλητή, famous, τηλεπερσόνα κ.ο.κ.
Υποκριτές, υποκριτές υποκριτές… Κοιτούμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος!
…που λέει ο λόγος, κειμενική αδεία και δίχως παρεξήγηση – θα έδινα το κλειδί της πόλης εάν αυτό συνεπαγόταν (κατά κάποιο τρόπο) την ανάπτυξή της.
Η είδηση έσκασε σαν… βόμβα! Το Δ.Σ. Σπάρτης εξουσιοδότησε το Δήμαρχο Σταύρο Αργειτάκο να προβεί στις απαιτούμενες ενέργειες ώστε να ανακηρύξει τον Πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν επίτιμο δημότη Σπάρτης. [Μάλιστα ο Δήμος της λακωνικής πρωτεύουσας φέρεται να έχει ήδη αποστείλει επιστολή στο Ίδρυμα Ρωσοελληνικής Φιλίας, με την οποία ζητά την υλοποίηση της πρότασής του και ο Δήμαρχος να έρχεται σε επαφές με τα Υπουργεία Εξωτερικών Ελλάδας και Ρωσίας για το σκοπό αυτό!]
Και πριν καλά καλά προλάβει να δημοσιευτεί η είδηση στα τοπικά ΜΜΕ ήχησαν ένθεν και εντεύθεν, εντός εκτός κι επί το.. αυτό οι πρώτες κορώνες. Από συζητήσεις σε παρέες στις καφετέριες ως σε σχολιασμούς σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από τα ειλικρινή ή ειρωνικά «Μπράβο Δήμαρχε!» ως τα απαισιόδοξα ή αδιάφορα «ο Πούτιν θα μας σώσει!»
Οφείλω να ομολογήσω πως, προσωπικά, η κίνηση αυτή του Δ.Σ. με ξάφνιασε. Αφ’ ενός αποδεικνύεται πως το Δ.Σ. Σπάρτης διαθέτει φαντασία (!), αφετέρου δεν το θεωρώ άσχημο επίτιμος δημότης της πόλης να γίνει ένας εν ενεργεία αρχηγός κράτους. Πόσο μάλλον μιας υπερδυνάμεως όπως η Ρωσία. Κι εξηγούμαι:
Ένα διπλωματικό άνοιγμα του Δήμου προς τη Ρωσία και μάλιστα μέσω ανακηρύξεως του Προέδρου της σε επίτιμο δημότη της πόλης θα μπορούσε να σημαίνει τουριστική προβολή και να ανοίξει νέους εμπορικούς και επιχειρηματικούς δρόμους.
Είναι δεδομένο πως η Σπάρτη είναι η πρωταθλήτρια των… χαμένων ευκαιριών. Είναι επίσης δεδομένο πως από τον τεράστιο πολιτισμικό μας πλούτο μπορούμε να προσφέρουμε στους επισκέπτες μας ένα ελάχιστο δείγμα. Βέβαια, ο Ρώσος Πρόεδρος, λάτρης της αρχαιοσπαρτιατικής αγωγής και του βυζαντινοορθόδοξου Μυστρά, κατά την επικέιμενη(;) επίσκεψή του θεωρείται σχεδόν σίγουρο πως θα γνωρίζει τι επρόκειτο να αντικρίσει. Και το πιθανότερο είναι να μην τον αφορά τόσο τι θα συναντήσει αλλά περισσότερο να επισκεφτεί τα μέρη μας, τα ξέχειλα σε ιστορία και παραγωγή πολιτισμού…
Παρά ταύτα, είμαστε υποχρεωμένοι, παρά τα ελάχιστα, να του προσφέρουμε ό,τι καλύτερο διαθέτουμε προσπαθώντας με έξυπνο τρόπο να παρουσιάσουμε τις αδυναμίες μας αναζητώντας όχι μόνο ένα σύμμαχο στις διεκδικήσεις μας αλλά κι έναν ενδεχόμενο σπόνσορα!
Το θέμα όμως είναι κατά πόσο η επικείμενη ανακήρυξη του Πούτιν σε επίτιμο δημότη Σπάρτης θα ωφελήσει την ίδια την πόλη και τα περίχωρά της ή αν θα μας στοιχήσει ο Πούτιν… αηδόνι κάνοντας ένα πανηγύρι για εσωτερική κατανάλωση κατά την ημέρα της ανακηρύξεώς του, δίχως πραγματική ουσία.
Επειδή λοιπόν ένας Πούτιν… δεν φέρνει την άνοιξη καλό θα ήταν, αν όχι πριν αλλά, παράλληλα με τις διαδικασίες για την ανακήρυξη του Ρώσου Προέδρου σε επίτιμο δημότη Σπάρτης, οι εμπνευστές της κίνησης να ετοιμάζουν ένα αξιοπρεπές κι έξυπνο πλάνο αξιοποίησης αυτής τους της πρωτοβουλίας.
Έκπληξη, ξάφνιασμα και απορία συνόδεψαν την είδηση της βρετανικής εφημερίδας “the Guardian”, η οποία δημοσιεύτηκε την πρώτη εβδομάδα του Ιανουαρίου 2013, σύμφωνα με την οποία η Σπάρτη βρίσκεται ανάμεσα στις δέκα καλύτερες πόλεις-προορισμούς για το νέο έτος. Μάλιστα η πόλη μας φιγουράρει ως δεύτερη στο άρθρο με τίτλο «10 από τις καλύτερες ευκαιρίες για διακοπές στην πόλη για το 2013» του βρετανικού ΜΜΕ, αφήνοντας πίσω της πόλεις και προορισμούς όπως το Ντουμπάι, η Βαρκελώνη, η Μόσχα, η Κωνσταντινούπολη, η Νέα Υόρκη…
Πιο συγκεκριμένα το άρθρο του βρετανικού μέσου ανέφερε, πως από το αεροδρόμιο Gatwick του Λονδίνου μπορεί κανείς να ταξιδέψει στο αεροδρόμιο της Καλαμάτας, από την οποία η Σπάρτη απέχει οδικώς μόνο μία ώρα. Συνεχίζοντας αναφέρει πως μπορεί να μη μοιάζει με τα «άγρια οράματα» της ταινίας 300, αλλά έχει μια σειρά από υπέροχα μουσεία που φιλοξενούν την πλούσια ιστορία της, ενώ τέλος πληροφορεί πως μπορεί να καταλύσει κανείς σε κεντρικό ξενοδοχείο της σύγχρονης πόλης μόνο με 73 λίρες! [1]
Είναι προφανές πως πρόκειται για ένα άρθρο που ξάφνιασε και συνοδεύτηκε από ποικίλα σχόλια. Σχόλια εκδηλωτικά της αγάπης προς την πόλη, σχόλια πικρόχολα, άλλα που έθεταν τα πράγματα στην πραγματική τους βάση, δηλαδή θίγοντας τα κακώς κείμενα μιλούσαν για τις χαμένες ευκαιρίες της πόλης. Σχόλια ευθύνης και υψηλές κορώνες και από διαπλεκόμενους, φορείς και θεσμούς˙ σχόλια, δηλαδή, εκείνων που έχασαν τις ευκαιρίες!
Αδιαμφισβήτητα η Σπάρτη θα μπορούσε να είναι μια άλλη πόλη αν…
Αν είχε το νέο αρχαιολογικό της Μουσείο που θα κάλυπτες τις ανάγκες στέγασης των ευρημάτων της αρχαιολογικής σκαπάνης
Αν είχε αναδειχθεί η Ακρόπολη της αρχαίας Σπάρτης και το θέατρο της.
Αν το Μέγαρο μουσικής (το 3ο τότε της Ελλάδας) δεν μας είχε μείνει μονάχα σε μακέτες και σε σχέδια
Αν τη δημιουργία του Μεγάρου είχε συνοδέψει και η κατασκευή του αεροδρομίου
Αν η είσοδος της πόλης σε προϊδέαζε πως επισκέπτεσαι τη Σπάρτη και είχε αναδεδειγμένη και σε κυκλοφορία την ιστορική και διατηρητέα γέφυρα του Ευρώτα
Αν είχαν διασωθεί και αναδειχθεί τα νεοκλασικά κτήρια της πόλης, σημαντικό κομμάτι της νεότερής της Ιστορίας
Αν το εθνικό δίκτυο δε σταματούσε στην Τρίπολη
Και αν σε όλα αυτά συμπεριλάβουμε τη Λακεδαίμονα στο σύνολό της τότε ο κατάλογος αυξάνεται απότομα μιας και εντάσσονται σημαντικά αξιοθέατα, όπως ο Μυστράς και η Πελλάνα με τα αιωνίως υπό αναστήλωση βυζαντινά ανάκτορα και τους ξεχασμένους θολωτούς τάφους αντιστοίχως, καθώς κι άλλα μνημεία όχι της ίδιας ακτινοβολίας, αλλά και όχι ήσσονος σημασίας.
Λάθη, παραλήψεις, αδράνεια, νωχελικότητα, αστοχίες που πρέπον είναι να τις θυμόμαστε και να τις θίγουμε, αλλά να μην μένουμε μόνο σε αυτές.
Όταν το 2007 κυκλοφόρησε η ταινία «300» υπήρξε ίσως για την πόλη μας η μεγαλύτερη διαφημιστική προβολή που θα μπορούσε να υπάρξει λόγω της αμερικανικής παραγωγής και της εμπορικότητας της ταινίας. Μάλιστα, η παγκόσμια πρώτη πρεμιέρα έγινε στη Σπάρτη στις 7 Μαρτίου 2007, ενώ στις ΗΠΑ προβλήθηκε δύο μέρες αργότερα. Όμως, μια τέτοιου μεγέθους προβολή της Σπάρτης πέρασε ανεκμετάλλευτη από τους τοπικούς φορείς, οι οποίοι δεν ήταν σε θέση να την αξιοποιήσουν με οποιονδήποτε τρόπο προς όφελός μας.
Σήμερα, έρχεται η Guardian να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά τη διεθνή φήμη και κύρος της Σπάρτης, αλλά και τον αντίκτυπο του ονόματός της στο εξωτερικό. Το άρθρο της βρετανικής εφημερίδας είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία όχι μόνο να προβάλλουμε στους επισκέπτες το ελάχιστό μας, αλλά χρησιμοποιώντας το ως μέσο πίεσης να διεκδικήσουμε από την πολιτεία εκείνα που μας αναλογούν. Και διεκδίκηση όχι κατά μονάς δια ανακοινώσεων ή λοιπών τρόπων προς ίδιον όφελος, αλλά συντονισμένα με σχέδιο και πρόγραμμα.
Στην ξεχασμένη, για διάφορους γνωστούς κι άγνωστους λόγους, από την πολιτεία Λακωνία κοιμόμαστε με όνειρα και ξυπνούμε με Εφιάλτες! Πόσο θα ήθελα να φανταστώ τους τοπικούς εκπροσώπους και φορείς σα Λεωνίδες, που θα δώσουν τον αγώνα τους μέχρι να πέσουν; Και τότε θα έβρισκαν όχι 300 αλλά πολλούς παραπάνω απλούς στρατιώτες. Το θέμα είναι όχι μόνο αν φοβούνται την πτώση, αλλά αν αντέχουν και μπορούν να δώσουν τον αγώνα.
Το άρθρο της Guardian είναι ίσως ένα τυχαίο γεγονός, μια απόρροια θαυμασμού της ιστορίας ή/και της πόλης μας, ή ακόμη κι ένα αποτέλεσμα συνεργασίας διαπλεκόμενων λόπμι! Ό,τι και να είναι όμως είναι καλοδεχούμενο και είναι μια καλή ευκαιρία να γίνει ένας ουσιαστικός σχεδιασμός διεκδικήσεων επί του τουριστικού προϊόντος που προσφέρει η Σπάρτη και η Λακεδαίμονα κατόπιν μιας, επιτέλους, ουσιαστικής συνεργασίας όλων των τοπικών θεσμών και φορέων.
LakeΔαιμόνιος
Δημοσιεύτηκε: «Λακωνικός Τύπος» – 26/1/2013
[1] EasyJet’s (easyjet.com) Gatwick-Kalamata route launches in July and offers good access to Sparta, just an hour’s drive away. There may not be much that resembles Zack Snyder’s wild visions in the movie 300, but a series of excellent museums (odysseus.culture.gr) detail Sparta’s fascinating history. Doubles at the Maniatis Hotel (maniatishotel.gr) in the modern city of Sparti cost from £73. “10 of the best bargain city breaks in 2013” , 4 January 2013. http://www.guardian.co.uk/travel/2013/jan/04/10-best-bargain-city-breaks-2013
LakeΔαιμονιος 